Szukał odpowiedzi na pytanie, co różni ludzie w różnych miejscach świata rozumieją przez pojęcie globalizacji. Christoph Scherrer mówi, że roześmiał się w głos na wiadomość o nominacji na profesora w Kassel. Pierwszą jego myślą było, by natychmiast zmienić tytuł na jakiś mniej modny. Czemu nie? Wszyscy o niej mówią. Według innych źródeł obniża ona jakość francuskiej żywności, uszczupla emerytury Niemców i sprawia, że woda w kranach Bretanii nie nadaje się do picia.
Te same globalne zjawiska sprawiają, iż pracownicy szwedzkich biur zmuszeni są znosić szkodliwość monitorów oraz spożywać modyfikowaną genetycznie żywność. Globalizacja sprzyja rasizmowi i ciemiężeniu kobiet, czytam w jednej odezwie, a w drugiej — iż szerzy pokój i prawa człowieka.
Ta pierwsza jest zła, bo oznacza globalne rozpowszechnianie amerykańskich wpływów, kultury i metod gospodarczych. Tę drugą należy wspierać, gdyż prowadzi do pożądanej frankonizacji świata.
Czyli — słowami samych Francuzów — rozpowszechniania wartości uniwersalnych, demokracji, oświecenia i niepasteryzowanego sera. Państwo narodowe traci władzę. Globalizację według jednych należy wspierać, według innych zwalczać lub tylko nią sterować i nadzorować. Liczne są również głosy tych, którzy uważają, że globalizacji nie ma. Jest mitem tworzonym przez tchórzliwych polityków w celu zastraszenia obywateli, by pogodzili się oni z ograniczeniem przywilejów.
Lub też: to ideologia, której celem jest nadanie światu jednego kierunku, zgodnego z potrzebami amerykańskiego kapitału. Z kolei CIA, która również badała fenomen globalizacji, doszła do wniosku, że zjawisko rzeczywiście istnieje, jak również, że zwiększa ono ryzyko międzynarodowego terroryzmu, co pociąga za sobą konieczność podwyższenia funduszy agencji.
